Tak po prostu

I co ja poradzę, że nie czuję potrzeby pisania?

Wszystko dzieje się w mojej głowie i czuję, że tak jest najlepiej.

Już nawet coraz rzadziej rozmawiam w myślach (a raczej relacjonuję) z Z.

Wszystko i tak jest tak, jak ma być, i nie inaczej.

I tak nic nie da się ocalić. Zresztą wcale nie trzeba.

Miłość mi wszystko wyjaśniła,

Miłość wszystko rozwiązała -

dlatego uwielbiam tę Miłość,

gdziekolwiek by przebywała.

A że się stałem równiną dla cichego otwartą przepływu,

w którym nie ma nic z fali huczącej, nie opartej o tęczowe pnie,

ale wiele jest z fali kojącej, która światło w głębinach odkrywa

i tą światłością po liściach nie osrebrzonych tchnie.

Więc w tej ciszy ukryty ja - liść,

oswobodzony od wiatru,

już się nie troskam o żaden z upadających dni,

gdy wiem, że wszystkie upadną.

                                                                                    Karol Wojtyła, Miłość mi wszystko wyjaśniła

I nawet MNIE dziwi, że w chwili przygnębienia potrafię być szczęśliwa do łez.

Czasami tylko żal mi, że nie mam z kim dzielić tych światów. Niczego im/mi to nie ujmuje, a jednak wyobrażam sobie, że mogłaby z tego powstać wprost kosmiczna energia.

Coraz częściej też myślę sobie, że już niczego nie potrzebuję. Wszystko mam.

Zastanawiam się jak to możliwe. Tak długo TEGO szukałam, a teraz kiedy TO znalazłam, okazuje się, że to nie stan, a proces i kiedy myślałam, że złapałam Pana Boga za nogi, On mi pokazuje kolejne światy.

I sama nie wiem czy moja potrzeba dzielenia się wynika z niedojrzałości? Bo doświadczenie pokazuje i bardziej dojrzali twierdzą, że TYM się nie da podzielić. Nie ma we mnie na to zgody. Takie marnotrawstwo! 

A jednak coraz rzadziej się miotam; tylko patrzę i wiem. I wiem też, że nic tu po mnie. I moim wiedzeniu.

Przecież wiadomo, że kto wie – nie mówi, kto zaś mówi – nie wie. 

;)